6 Şubat, Türkiye'nin yüreğinde derin bir yara açan gün olarak hafızalarımıza kazındı. Bu tarih, sevgilerimizi, hayallerimizi ve umutlarımızı sarsan, ancak aynı zamanda millet olarak nasıl tek yürek olabileceğimizin de kanıtı oldu. Deprem, acımasız yüzünü gösterirken, insanlık ve dayanışma en güçlü silahımız haline geldi.

O gün, her birimiz farklı bir hikaye yaşadık belki, ama ortak bir duyguda birleştik; kaybın ve yasın derinliğinde. Yitirdiklerimizin ardından dökülen gözyaşları, bir milletin yüreğinin nasıl da birlikte attığının, acılar karşısında nasıl da birbirimize tutunduğumuzun göstergesi oldu.

Felaketin ortasında, umut ve sevgiyle dolu kucaklaşmalar, birbirimize uzattığımız yardım elleri, söylenen teselli dolu sözler... İşte bu anlar, karanlığı aydınlatan ışık oldu. Yıkılan değil, birlikte yeniden inşa etme azmimiz; kaybedilen değil, birbirimiz için duyduğumuz sevgi ve dayanışma ruhu kalıcı oldu.

6 Şubat, bize insan olmanın, birlikte olmanın ve birbirimizi sevmenin değerini öğretti. Kaybettiklerimizin anısını kalbimizde yaşatırken, geleceğe daha güçlü, daha hazırlıklı ve daha birbirimize bağlı olarak ilerlemenin önemini de anımsatıyor. Bu acıyı paylaşarak, birbirimize sarılarak ve sevgiyi yayarak, yaralarımızı sarabilir ve umuda yolculuğumuzu birlikte sürdürebiliriz.

Depremlerde hayatını kaybeden vatandaşlarımızı bir kez daha rahmetle anıyor ve tüm yakınlarına sonsuz sabır diliyoruz.